Είμαστε στη γέφυρα του πλοίου που πλέει ανοιχτά στο Ιόνιο. Ο καπετάνιος της βάρδιας, υποπλοίαρχος Λάμπρος Κατσένης αρχίζει τις ερωτήσεις. «Τι είδη είναι αυτές οι γαρίδες και γιατί υπάρχει τόσο ενδιαφέρον;» «Δεν τις έχεις ξαναδεί;», «Πώς ξέρεις που θα τις βρούμε;». Το ενδιαφέρον είναι μεγάλο γιατί είναι αναμφισβήτητα ένας από τους σημαντικότερους πόρους της αλιείας των βαθιών νερών με μηχανότρατα στη Μεσόγειο έχοντας μια μακροχρόνια παραδοσιακή και οικονομική σημασία.
Η αναζήτηση των κόκκινων γαρίδων ήταν εντυπωσιακή, αλλά γεμάτη άγχος και λίγο δέος. Πήγαμε ακριβώς σε τοποθεσίες που ξέρουμε ότι υπάρχουν, αλλά τα πρώτα αποτελέσματα δεν ήταν ενθαρρυντικά. Ο βυθός φαίνονταν χωρίς ζωή. Άρχισε, έτσι, ένα απεγνωσμένο «κυνήγι», αλλά η αναζήτηση των γαρίδων δεν αποδείχθηκε εύκολη υπόθεση. Κολλημένοι στο monitor του ROV, με πραγματική αγωνία, παρακολουθούμε την κάμερα του ρομπότ να ρίχνει, για πρώτη φορά, φως στα σκοτεινά και κρύα βαθιά νερά του Ιονίου εντοπίζοντας, σε βάθος 708 μ., την πρώτη κόκκινη θηλυκή γαρίδα με τεράστιες κεραίες, λες και προσπαθούν να εντοπίσουν τη ξαφνική πηγή φωτός και να συνειδητοποιήσουν από που προέρχεται ο θόρυβος.
Έφυγε γρήγορα από το οπτικό πεδίο μας, ωστόσο είχε καταφέρει να μας μαγέψει. «Την χάσαμε!» μουρμουρίζουμε… «Την χάσατε!» ακούγεται σχεδόν ταυτόχρονα η φωνή του καπετάνιου από την γέφυρα που βλέπει και εκείνος από το συνδεδεμένο monitor την ίδια εικόνα που βλέπουμε και εμείς στο εργαστήριο του πλοίου. Μια εικόνα χίλιες λέξεις!
Φθάνοντας στο τέλος της αποστολής αναμφισβήτητα ήταν μια μεγάλη επιτυχία να μπορέσουμε να βρούμε τις κόκκινες γαρίδες. Είμαστε από τα λίγα Ινστιτούτα στον κόσμο που έχουμε τις ζωντανές τους εικόνες!
